Fraszka Jana Kochanowskiego „Człowiek boże igrzysko” porusza jeden z najważniejszych w literaturze problemów – relacje człowieka z Bogiem.
Nie rzekł jako żyw żaden więtszej prawdy z wieka,
Jako kto nazwał bożym igrzyskiem człowieka.
Bo co kiedy tak mądrze człowiek począł sobie,
Żeby się Bóg nie musiał jego śmiać osobie?
On, Boga nie widziawszy, taką dumę w głowie
Uprządł sobie, że Bogu podobnym się zowie.
On miłością samego siebie zaślepiony,
Rozumie, że dla niego świat jest postawiony;
On pierwej był, niżli był; on, chocia nie będzie,
Przedsię będzie; próżno to, błaznów pełno wszędzie.
Jan Kochanowski
Urodził się 22 sierpnia 1530 roku w Sycynie. Jego rodzina była średniozamożna, ale miał szlacheckie pochodzenie. Jan Kochanowski studiował w Akademii Krakowskiej, już wówczas pisał pierwsze liryki. Nauki pobierał również na innych europejskich uniwersytetach, m.in. w Królewcu i Padwie. W 1559 roku na stałe wrócił do Polski i rozpoczął prace na dworach magnackich. Następnie, dzięki protekcji biskupa Piotra Myszkowskiego, objął urząd sekretarza na dworze Zygmunta Augusta. W 1574 roku osiedlił się w Czarnolesie, a rok później poślubił Dorotę z Podlodowskich. Zmarł nagle w 1584 roku w Lublinie. Do jego najwybitniejszych dzieł należą: „Odprawa posłów greckich”, „Psałterz Dawidów”, „Fraszki, Pieśni i Treny”.
